තම්පලා සහ ලබු!

මගේ වැඩිපුර සටහන් කුඩා කාලයකින්, වචන වලට හරවපු මගේ ක්ෂණික සිතිවිලියි. මේවා ගැනත් ඔබට වෙනස් අදහස් තිබෙන්න පුළුවන් කමත්, එකඟ වෙන්නට හෝ නොවෙන්නට හැකි වගත් මා අමතක කරන්නේ නැහැ.

කලින් සටහනක අපේ ප්‍රොෆයිල් ඇනෝ මිත්‍රයා යෝජනා කරලා තිබුනේ, මට අයිති සම්පත් සීමිත නම්, වඩා හොඳ “මේ දේවල්” සිංහලට සීමා කරන එක කියා. එය නරක අදහසකින් නොවේ කියා තිබුනේ. එතැනදී ඔහු “සම්පත්” ලෙස අර්ථ දැක්වූයේ මට සිතෙන අන්දමට මගේ දැනුමේ වපසරිය, මට ලඟා වෙන්න පුළුවන් පොත් පත් හා සඟරා, මට වැය කරන්න පුළුවන් කාලය යනාදී කරුණු ගොන්නකට වෙන්න පුළුවන්.

මගේ මාතෘකා වලින්ම මේ සටහන් වල තියන සරල බව තේරුම් ගන්න පුළුවන් යයි මා උපකල්පනය කරන දෙයක්. මේ ලිවීම් වල මුලික අර්ථයත් එයයි. එනම් සාමාන්‍ය මිනිසෙකුගේ සිතිවිලි, ජිවන විලාසිතාවේ සමහර තේරීම් ඇසුරින් ඉදිරිපත් කිරීමයි. හැබැයි ඉතිං සිංහලයෙන් ලිවිම දෙවන පන්තියට දැමිය යුතු හා සිංහලයෙන් ලියන්නා දෙවන පන්තියේ අයෙක්ද කියන දාර්ශනික ප්‍රශ්නය මගේ සිතට නැගුනා. මටත් සිතන්න අනුබල දෙන අදහස් වලට මා කවදත් කැමතියි.

මා සිංහලයෙන් “බ්ලොගයක්” ලියන්නෙත් විශේෂ හේතුවක් නිසා. මගේ බ්ලොගයෙන් ලෝකයේ සියලු දෙනාටම ආමන්ත්‍රණය කරන්නට මට වුවමනාවක් නැහැ. මුලින්ම අප තෝරා ගන්න ඕන ආමන්ත්‍රණය කරන්නට බලාපොරොත්තු වෙන පිරිස. එයිනුත් කි දෙනෙකුට ලඟා වෙන්න පුළුවන් වේද කියන එක ද්විතීය ප්‍රශ්නයක්.

ලෝක ජන ගහනයෙන් ඉතා සීමිත පිරිසක් කතා කරන හා තේරුම් ගන්න භාෂාවක් දැන සිටින එක එක අතෙකින් වරප්‍රසාදයක්. එම භාෂාව පමණක් දැන සිටීම අනික් අතින් විශාල කොටු වීමක්.

හැබැයි අද මගේ වැඩ කරන භාෂාව වන ඉංගිරිසියෙන් කියවීමට තිබෙන සියලු දේවල් සියල්ල හොඳ දේවල් ලෙසත් මා සලකන්නේ නැහැ. වෙන දේවල් ඕනේ නැහැ, මා සාමාන්‍යයෙන් ටික දුරක් ඉගෙන ගෙන තියන විශයයට අයත් “වල්පල්” යයි සැලකිය හැකි දේවල්, සමහර “වැදගත්” යයි කියන සඟරා වලම පළ වෙනවා.

අනික් කරුණ තමා ජිවිතයේ අපට ලඟා කරගත හැකි දැනුම කියන එකේ තියන සීමාව. විෂයයන් පවා අද කුඩා කොටස් වලට් කැඩිලා. මොකද ඒ තරමට කුඩා කොටසුත් විස්තීර්ණ වෙලා.

හැබැයි මා නිතරම ලියන දෙයක් මේ කිසිවක් නිසා වෙනස් වෙන්නේ නැහැ. දාර්ශනිකයන් ලෙස අප දේවත්වයෙන් සලකන පිරිසුත්, මහා දැනුම් සම්භාරයන් තියන අයත්, කියන සංකීර්ණ දේවල් හා කරන සරල දේවල් අතර මහා පරතරයක් තියනවා. මෙය අප වගේ සාමාන්‍ය මිනිසුන් අතරෙත් අඩු වැඩි වශයෙන් තියන දෙයක්.

මගේ කලින් සටහනක මේ ලිවීම් පතෝල හොදි වලට සමාන කරලා තිබීම ගැන මා ලියුවා. අද නම් පතෝල කරල් අපේ එළවලු කඩයෙන් ගන්න සෑහෙන මුදලක් ඕනේ වගේම, නිතරම ගන්න ඇත්තෙත් නැහැ.

මගේ ලිවීම් පතෝල වගේ සමාන කරන අනෙක් දෙනා කරන දෙයක් මා මේ අවුරුදු තුන ඇතුලත නිරීක්ෂණය කරලා තියනවා. එනම්, තමන් ලියුව දෙයකට සම්පුර්ණ ප්‍රතිවිරුද්ධ අදහසක් යම් කෙනෙක් කියන විට, ස්තුතියි අදහසට කියා කටුව ඇතුලතට යනවා, නැත්නම් නොදැක්කා වගේ ඉන්නවා. ඒ වගේ හැසිරීමකට එක හේතුවක් හොඳටම පැහැදිලියි. හැබැයි එකම හේතුව එය නොවේ.

මා නම් එවැනි හැසිරීමකට වුවත් පතෝල හැසිරීමක් ලෙස කියන්නේ නැති වුවත් (මොකද පතෝල අප මිලදී ගන්න එළවළුවක්), ඇත්තටම “පතෝල ගතිය” එයම තමා. තමන් කියන දේ තව දුරටත් පැහැදිලි කරන්න හෝ එය වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න බැරි නම්, ඒ ලියවිල්ලෙන් වැඩක් නැහැ. ඒ වගේම මොන දාර්ශනික මතාන්තර අපට ඉදිරිපත් කලත්, ජිවිතයේ ඇත්ත භාවිතාව එය නොවේ නම් එයත් වැඩකට ඇති දෙයක් නොවේ.

මා මේ අදහස් කරන දෙය ඔය ආගම් දේශනා කරන පිරිස් වලටත්, සමාජ වාදයක් ගැන කියා දෙන්නට එන පිරිස් වලටත් බොහෝ විට තදින් ම අදාලයි.

ඔන්න පතෝල කතන්දරේට ආවොත්, ගිය සෙනසුරාද අපේ එළවලු කඩේ පතෝල විතරක් නොවේ, තම්පලාද තිබුනා. මා දෙවර්ගයම මිලදී ගත්තා. කවුන්ටරේ හාදයා පතෝල දැනගෙන හිටියේ නැහැ. පොරට ඒකට කියන නම විතරක් නොවේ, මට කලින් පෝලිමේ හිටිය චිනාට මගේ කුඩයේ පෙනෙන්නට තිබුන තම්පලා උයා ගන්නේ කොහොමද කියන එකත් මට පැහැදිලි කරලා දෙන්න වුනා. පොරත් තම්පලා අරන්. සුප් වලට දාන්න. මේ තම්පලා වලට ‘චීන නිවිති’ කියලත් ව්‍යවහාර වෙනවා. ඉතිං ඔවුනට තම්පලා අලුත් දෙයක් නොවේ.

ඒ මොක වුනත්, අප කන විදිහේ තුන් ආකාරයකට මේ තම්පලා උයා ගන්න හැටිත් මිනිහට මා කියා දුන්නා. මගේ විස්තරය කොතරම් මිනිහට අල්ලලා ගියාද කියනවා නම්, මා ගිහින් එන්නම්, කියලයි මිනිහා මගෙන් සමු ගත්තේ.

මා වෙන කෙනෙකුට කියා උයවා ගන්න එළවලු ගත්තා නම්, චිනගේ ප්‍රශ්නයේදී මා අමාරුවේ වැටෙනවා. බොරුවක් හදල කියන්න පුළුවන්කම තිබුනත්, අර තරම් සාර්ථක නොවෙන්නට ඉඩ තිබුනා. මේ කතාවත් මා ලියන සටහන් වලට ගාවා ගන්න පුළුවන්.

මා ජිවිතයේ කලින් විශ්වාස කරපු දේවල් විතරක් නොවේ, පෙනී සිටිය දේවල්ද ජිවත් වුන කාලය සමග වෙනස් වුනා. අතීතයේ කරපු සමහර දේවල් අද තියන අත්දැකීම් හා ඉගෙන ගැනීම් එදා තිබුනා නම් වෙනස්ව කරන්නට, වෙනස්ව මුහුණ දෙන්නට තිබුනා. මෙවැනි කල්පනා කෙනෙකුට අනන්‍ය වන්න පුළුවන්. ඒ වගේම එවැනි අදහස් අපට පොදු වන්නටත් පුළුවන්.

අද අපේ සිතුවිලි කියන්නේ අද ජිවත් වන කාලය සහ අවකාශය තුල සිතන අයුරු. එනම් ජිවත්ව සිටියොත් තව වසර ගණනාවකට පසුව, මේ ලියන දේවලුත් කොතරම් වෙනස් අයුරකින්, මාම නැවත කියවයිද කියන එක මටම දැන ගන්නට පුළුවන් වේවි.