අද නම් උදෙන්ම නැටුම් පන්තියට ගියා. උදෙන්ම නටල දවස පටන් ගත්තහම දවස දිගයි වගේම ප්‍රබෝධමත්. හැමදාම නැටුම් වලින් දවස පටන් ගන්න තියනවා නම් ගොඩක් හොඳයි. කොහෙද, නටල විතරක් හරියන්නේ නැහැනේ. තව වැඩ තියනවා. අනික මන් දන්නේ පහතරට නැටුම් විතරයි.
ඇත්තටම මා නම් ඔය බ්ලොග් වල මොලේ කුරුවල් වෙන අපබ්‍රංශ කියවනවට වඩා, කෙනෙක් නටපු හැටි, දවස ගෙවපු හැටි, ගුවනින් ගිය හැටි, තරල සාර විදුරුවක් බිව්ව හැටි ගැන ලියපු දෙයක් කියවන්න කැමතියි. මොලේ කුරුවල් වෙන දේවල් කොහොමත් හැමතැනම කියවනවානේ.
අනික් කරුණ නම්, ලෝකේ සේරම් බැඳීම් ලිහිල් කරලා ඒකීය පුද්ගලයා නමැති අඳුරේ ඉන්න කළු බළලා ගැන ලියන සමහරුන්, අනුන් දමන ප්‍රතිචාර වලට පවා වට කඩොලු දමනවා. එතකොට පුතේ එයාල කියන බැඳීම්-වැට කඩොලු නැති ලෝකය, අඩුම ගානේ බ්ලොග් එකේ වත් නැති කොට, එයින් පිටත කොහොම බලාපොරොත්තු වෙන්නද?
ඒ විතරක් නම් කමක් නැහැ, අනුකාරක-අධිරාජ්‍යවාදී බටහිර බිල්ලා ගැන කියන දොස්තරලා හා මහාචාර්ය වරුන්ට, තමන්ගේ සෙවනේ හැදුන දරුවන්ට හෝ ඒ පරම සත්‍යය පැහැදිලි කර දෙන්න බැරි කොට, මේ කොහෙවත් ඉන්න අපට කියල දෙන්නේ කොහොමද කියල මට හිතෙනවා.
අන්න ඒ නිසා මා කලින් කියුව වගේ ඔය කෙනෙක් ලියන වල්පල් ටිකක් කියවන්න වඩාත් කැමතියි. අර කවුද කියන්න වගේ බංකොලොත් බ්ලොග් එකක් වන මගේ එක නම් කියවන්නට එන්නේ, වල්පල් සොයන ටික දෙනෙක්.
පසුගියදා ලියන්නට කම්මැලි නිසා හා වෙන වැඩ නිසා මොකුත් නොලිය ඉන්න විට කෙනෙක් ඉල්ලුව, මොනවත් නැති නම් අඩුම ගානේ උයපු දෙයක් වත් ලියන්නකෝ කියා. පෙනෙනවා නේ, මේක කියවන්නට එන්නේ මං වගේම වල්පල් වලට ආස කට්ටිය.
හෙට පෙබරවාරි 29, ඒ කියන්නේ ඔෆීෂියල් ගිම්හානයේ අන්තිම දිනය. ගිය සතිය නම් අසාමාන්‍ය ලෙස රත් වූවා. හැබැයි රත් වීම දැන් අඩු වෙමින් යන්නේ. හවස් වන විට සීතල දැනෙනවා. ගිම්හානයේ පල හට ගත්තු ගස් වැල් වලින් වාර්ෂික ශාක දැන් අවරට යනවා.
මෙන්න මේක තමා ප්‍රශ්නය. එක පාරටම ගෙඩි ගොඩක් හැදිලා, ඒවා එකවිටම ඉදීම. වර්ෂය පුරා රස්නය තියන පරිසරයක මේ ප්‍රශ්නය බරපතල නැහැ. ඒවායේ තියෙන්නේ වෙන ප්‍රශ්න. ඒවා මගේ මාතෘකා වලට අයිතිත් නැහැ.
අප සෝවියට් සංගමයේ ඉගෙන ගන්න කාලේ අපූරු “අච්චාරු” බෝතල් කඩෙත්, අච්ච්ලා විකුණපු පොළවල් වලත් තිබුණා. ආච්චිලා විකුනපුවා ගෙදර හදාපුව. කඩේ තිබුණ ඒවත් මහා පරිමාණයේ නිෂ්පාදන වුවත්, රසයේ අඩුවක් තිබුනේ නැහැ.
ඔය කතාව මට මතක් වුණේ , ගිය සතියේ මා මිදුලේ හැදුන, තක්කාලි වලින් බෑග 3 ක් හදල, වැඩ කරන තැන තුන් දෙනෙකුට ගිහින් දුන්න. එක පාරට ඉදෙන තක්කාලි ගොඩක් ගෙදර තියා ගැනීමෙන් පලක් නැහැ. ඇත්තටම කන්නට බැරි මිරිස් පැත්තක දමල, මා මේ වර තක්කාලි වර්ග කිහිපයක් හිටෙව්වා.
ඒ එක අයෙක් පසුවදා ඒ තත්කාලී ගෙඩියක් දවල්ට මන් ඉන්න තැනම හරිම රසයි කියමින් කෑව. මන් කියුවේ ඕව කල් තියා ගන්න බැහැනේ. ගොඩක් හැදුනට වැඩක් නැතිය කියා. ඇයි උඹට ඉතාලි ක්‍රමයට සෝස් හදල ප්රිජ් එකට දමා ගන්න හැකිනේ කියල පොර කියුව.
අන්න ඒ වෙලාවේ තමා මා සෝවියට් අච්චාරු මතක් කෙරුවේ. අච්චාරු කියුවට මේ ලුණු-සීනි-විනාකිරි මිශ්‍ර වතුරේ තක්කාලි, බෙල් පේපර්, සුකිනි, බවම්බටු, කැරට් වැනි එළවලු කල් තබා ගැනීමේ ක්‍රමයක්.
එම තක්කාලි හා අනෙක් එළවලු නිකම්ම කන්න හැකියි. ඒ වගේම ඉවීම් වලට දමන්නත් පුළුවන්. මා අර සුද්දාට කියුවේ එය නොවේ. මේ වතුර සාමාන්‍යයෙන් ඉවත දමනවා. සමහරවිට මේකෙනුත් ප්‍රයෝජන ගන්න හැකියි. ඔය සමහර දින වල උදේට, මේ ඇඹුල් වතුර ටිකක් තනුක කර බීම ගුණදායකයි.
ඔය කතාව මතක් වීම නිසාත්, අද මා ඇත්තටම ඒ විදිහේ කල්තබා ගැනීමේ තක්කාලි බෝතල දෙක තුනක් හැදුව. ගෙදර වැවෙන තක්කාලි තරම්, කඩේ තක්කාලි රස නැහැ. හැබැයි මේවට වියදම් කරපු ගණන හා සැලකුවොත්, මේ වැඩේ අතින් කයිට්. එහෙම කරලත්, මේවා විසිකර දමන්න බැහැ. හැදීම බලා ඉන්නවා වගේම, හැදුන විට කාට හරි දීමත් සතුටක් නම් තමා. නමුත් ටික දිනක් හෝ තබා ගන්නත් හැකි නම් එයත් නරක නැහැ.
පලි
ඉස්සර මතකින් කියන්න පුළුවන් ඒ වට්ටෝරුව, යලි මතක් කර ගන්නට මා ළඟ තිබුන පොත් විතරක් නොවේ, අන්තර්ජාලයත් බැලුව. හැබැයි අන්තිමට මා එය මට අවශ්‍ය විදිහට මොඩිෆයි කෙරුව. එය කාට හරි වුවමනා නම් ලියන්නම්. 🙂
ඒ සොයන විට හමුවුන ලිපියක් තමා මේ. මාතෘකාවේ තියන //Build your sled in the summer and your wagon in the winter// යන්න එයින් ගත්තු රුසියානු කියමනක්. ඒ කියන්නේ ඉදිරියට එන කාලයට සුදානම් වන්න ඕනේ අද.
පින්තුර සියල්ල මගෙනි. පින්තුර කතාව යට සිට උඩටයි.
raigamahandiya 