හුණු කූරු ගෙවිලා, සිතියම් පොතේහි ඇඳුනේම බලි රූප නේදෝ?

අදට අවුරුදු දොළහකට කළින්, අද වැනි දිනක තමා, මා මේ බ්ලොග් එක පටාන් ගත්තේ. එදා පටන් මෙහි ලියවී තියන සමහර දේවල් ගැන අද මට එකඟතාවයක් හෝ සමහරවිට ආසාවක් නැහැ. නමුත් ඒ බොහෝ දේවල් මෙහි ඉතිරිව ඇත්තේ මිනිහෙකුගේ සිතිවිළි ජීවිත කාලය සමග වෙනස් වන අයුරු දැනගැනීම පිණිස පමණයි.

සිතිවිළි වෙනස් වන්නේ අපගේ ජීවිතය වෙනස් වන නිසා. එහෙම නැත්නම් අප මේ තැන්වල නැහැනේ. ජීවිතය පිලිබඳ මට අද තියෙන්නේ ශෝකී හැඟීමක්. එයට හේතු විස්තර කරන්න බ්ලොග් නම් හොඳ තැනක් නොවේ.

පසුගියදා මා ලංකාවට ගියහම අපේ මහ ගෙදර තිබුණු පොතක් කියෙව්වා. මට අද සිංහල හෝ වෙන දන්නා භාෂාවකින් පොතක් දිගට කියවන්න හරිම අමාරු දෙයක්. ජීවිතයේ වෙනස් වුනු දේවල් අතර එයත් එක දෙයක්. මා එය ගැන එතරම් එළවන්නේ නැත්තේ, මා මෙහි ලියා ඇති පරිදි, පොත් ගොඩක් කියවන අයගෙනුත්, ඒ පොත් වල තියන දේවල්, ජීවිතයේ පෙනෙන්න නැති නිසා. ඒවත් එතරම් වැදගත් නැහැ. ඒ අනුන්ගේ ජීවිත නිසා.

අර පොත තමා කේ ජයතිලකගේ පුංචිරාල නම් වූ නවකතාව. ජයතිලක මා දන්නා තරම් පොඩි විදිහට උඩට ආපු කෙනෙක්. තනිවම උගත් ඔහු නීති විද්‍යාලයට ඇතුල් වී නීතිඥයකු විදිහට දිවුරුම් දී, රස්සාවට ඒ වෘත්තිය කෙරුවා කියා තමා මා දන්නේ. ඔහුගේ පොත් වල පවා ලිපිනයට දමා ඇත්තේ, කාර්යාල ලිපිනයයි.

පුංචිරාල නවකතාවට පදනම් ව ඇත්තේ, අමාරුවෙන් ජීවිතය ගෙනයන යුවලක්, තමන්ගේ දරුවන් උස්මහත් කිරීමට දරන උත්සාහයත්, දරුවන් ඔවුන් බලාපොරොත්තු වුණු තැන් වලට හෝ එයිට එහා තැනකට ගිය පසුව, ඔවුනට අත්වන ඉරණමත් ගැන. මෙහි කතා නායකයා පුංචිරාල.

පරම්පරාවෙන් අයිති වූ කුඩා ඉඩමකට හා එයට යාබද කුඹුරකට හිමිකම් කියන පුංචිරාල, ගොවිතැන් වැඩ වලට අමතරව පසු කාලයේ මේසන් බාස් වැඩ ඉගෙන ගන්නවා. ඔහුගේ බිරිඳත්, ඔහු වගේම කම්මැලි නැති විරිවිරියෙන් වැඩකරන කාන්තාවක්.

කොතරම් උත්සහවන්ත වුවත් ඔවුනගේ ජීවිත ලෙහෙසි වන්නේ නැහැ. යන්තම් කාල බීලා ජීවත් වෙනවා විතරයි. හැබැයි දරුවන් , එනම් දුවත් පුතත් පාසල් ගුරුවරුන් වෙනවා. මෙය හැට දශකයේ හෝ හැත්තෑව මුළ කතාවක්. ජයතිලක කියන්නට උත්සහ ගන්නේ මා හිතන විදිහට අපගේ ජිවිත වලටත් සමීප, දරුවන් හදපු පසු මාපියන්ගේ ඉරණම හා වියපත් දෙමාපියන්ට සැලකීමට යාමේදී, තමන් අත්කරගත් නව ජීවිතයත්, විවාහ ජීවිතයත් නිසා, දරුවන් මුහුණ දෙන උභතොටිකයන් ගැන කතාවක්.

පොත කියවීම අහම්බයක් වුවත්, එහි කියවුන දේ, මා ලංකාවේ ගත කරපු හා බලන්නට ගිය අපේ පුංචි අම්මලාගේ හා බාප්පලාගේ (හා බලන්නට නොගිය තවත් මාමල හා නැන්දලා ගේ) ජීවිත (හා සමහර විට අනාගතයේ අපගේ ජිවිත) සමග සමපාත වුනේ මා නොහිතූ අයුරින්ම නොවුනත්, අර පොත කියවූ නිසා දැකපු හා අසපු දෙවල් බොක්කට දැනුණා.

එකම දේ, මේ වර මා ලංකාවේ ගත කෙරුවේ සාපේක්ෂව සෞඛ්‍ය සම්පන්න ජීවිතයක්. මෙහි ගත කරන තරම්ම සෞඛ්‍ය සම්පන්න නොවූවත්, වෙනදට වඩා සුරා සූදු අතහැර, ව්‍යායාම් යම්තරමකට කරමින් සිටිය නිසා, වෙනදාට වඩා කාලයක් සිටියා කියා සිතට දැනුනත්, හැම දාම වගේ අන්තිමට කරන්න හිටිය දේවල් වලින් 50% ක් වගේ තමා නිම කරන්න හැකි වුණේ. එම නිම කරන්න නොහැකි වුන දේවල් අතර සංචාර හෝ හෝටල් වල නවාතැන් නම් නැහැ. ඒවා අද ජීවිතයේ එතරම් වැදගත් දේවල් හෝ ආසාවෙන් කරන දේවල් අතරට අයත් නැති නිසා.

අජන්තා රණසිංහ ලියූ මා ආසා ගීතයක්.