ක්ලයිමට් චේන්ජ් එකට විරුද්ධ ක්‍රියාමාර්ග ගන්න කියා ආණ්ඩු වලට කීමේ උද්ගෝෂණ කිරීම මේ දිනවල තියන රැල්ලයි. අර කුඩා දරුවෙකුත් එක්සත් ජාතීන් අමතන්න රුවල් නැවකින් ආව කියා ලොකු කලබලයක් තිබුණේ. ඒ හැම දෙනාම කියන්නේ රජයයන් ගන්න ක්‍රියාමාර්ග මදිය කියා.
ඒ අතරම සත්ත්ව අවිහිංසා ව්‍යාපාර වල කට්ටියකුත් පසුගිය කාලයේ ගොවිපොළවල් වලට, සත්ත්ව ඝාතනාගාර වලට කඩන් පැන, ගාලගෝට්ටියක් කෙරුවා.
පොඩි ළමයින් පවා ලෝකය ගැන, එහි සංරක්ෂණය ගැන සංවේදී වීම හොඳ දෙයක්. හැබැයි හැමෝම කියන්නේ ආණ්ඩු ගන්න ක්‍රියා මාර්ග මදි කියා විතරයි. මිනිසුන්ගේ ක්‍රියාමාර්ග ගැන ඒ කිසිවෙකු කතා කරන්නේ නැහැ.
අර ළමයා වුවත් ඉහල මධ්‍යම පන්තියට අයිති කෙනෙක් වගේ පෙනෙන්නේ. තමන්ගේ පාවිච්චියට ප්‍රයිවට් ජෙට් තියන අයත්, මේ “ඇක්ටිවිස්ට්” ලා අතර ඉන්නවා කියා මා කොහේ හෝ දුටුවා.
මේ ලෝකයේ තියන සංවර්ධනය කියන දේ දුවන්නේ ජනගහණය වැඩි කර ගනිමින්, පරිභෝජනය තව තවත් වැඩි කර ගැනීම මත.
මුළු බටහිරම ජනගහනයෙන් භාගයකට වැඩියෙන් අධික ලෙස තරබාරුයි. ලෝකයේ වැඩියෙන්ම මස් පරිභෝජනය වන්නේත් බටහිරයි. එලෙක්ට්‍රොනික උපකරණ, වාහන හා සෙල්ලම් බඩු වගේ දේවල් වලින් වැඩි කොටසක් හැදෙන්නෙත් මේ රටවල් වල පරිභෝජනය උදෙසා.
ඒ දේවල් ගැන මේ උද්ගෝෂණ කරුවන් කිසිදා කතා කරනවා මා දැක නැහැ. මිනිසුන්ට මස් පරිභෝජනය අඩු කරමු කියා ආරාධනා කරන්න හැකියි. අනික් දේවල් භාවිතාව අඩු කරමු කියා කියන්නට පුළුවන්. සත්ත්ව අහිංසා වාදීන් පවා, මිනිසුනට මස් කන එක අඩු කරන්න, නතර කරන්න ආරාධනය කරනවා මා නිරීක්ෂණය කර නැහැ.
මා හිතන්නේ එහෙම නොවන්නේ, එකක් එවැනි දෙයක් ආණ්ඩුවට බනින තරම් ආකර්ශනීය නැහැ. අනික එවැනි දෙයකදී, විසඳුමට තමනුත් ඇතුලත් වීම. එනම් අනුන්ට එහෙම කරමු කියන්නට නම්, තමන් දැනටමත් ඒ දේවල් ආරම්භ කර තියෙන්න ඕනේ.
raigamahandiya 